Our Own Mad Poetry

You tell me we’re fine. We talk. We whisper at each other’s ears. There’s a long and winding street and we walk it silently, hand in hand, our vision fixed at the invisible horizon. I catch glimpses of your hair, you look at the gravel. You tell me we’re fine.

No, we’re not.

The human resources department processed my papers. A man took my picture to put on the new ID. The COO himself smiled at me, asked me when I’ll be back. A stack of money may be in a dark corner somewhere, waiting for my nervous hands to grip it tightly. Hope says the bank is good to me.

No, it’s not.

My nephew can’t talk. He should be talking by now. He should be talking to me, asking me questions why water is wet or why the ground doesn’t bend like his bed. But he only speaks gibberish, can’t even pronounce my name or our dog’s. Clues tell me he’s dumb.

No, he’s not.

Halika, Basahin Mo Ako.

Halika, basahin mo ako.

Meron akong sasabihin sa’yo na hindi mo maririnig mula sa ibang bibig sa paligid mo — mga bibig na sobrang dada, sobrang daming sinasabi, gusto kang lektyuran kung paano sumakay ng tricycle, humanap ng boyfriend, magsuot ng saplot. Meron akong sasabihin sa’yo kahit wala akong bibig. Meron kang maririnig kahit na walang laway na tatalsik sa mukha mo. Dito sa mumunti kong espasyo na binudburan ng mga salita, narito marahil ang katotohanang magpapaiyak sa’yo.

Dito ko pwedeng sabihin, “Tinitigasan ako” at walang bubusal sa aking bibig. Ito ang aking teritoryo, ang aking sariling kaharian. Ang mga titik “P” at “U,” o “T” at “A” ay aking mga sundalo, handa akong ipagtanggol mula sa mga barbaro kong kalaban na hindi marunong bumasa’t sumulat. Ang mga salita ko rito ay bala, ang mga pangungusap kanyon, mga talata, bomba. At ito, itong artikulo ko, ay isang deklarasyon at aksyon ng digmaan laban sa mga barbaro.

In My Opinion, I Think People Should Change their Opinions More Often

How far should one go for his opinions?

I’ve heard of people dying for their convictions, but I’ve not heard anyone die for his opinions. There are people though, who would want you to be punished for your opinions.

Two Blogs Written While Waiting for My Turn at the Laptop

CoffeeShopPingMallFeet

So here I am, sipping a tall, cold glass of coffee in the middle of a busy shopping mall. Busy shopping malls always have this buzzing sound inside, a mixture of the talking that’s going on from every direction, music a floor above, footsteps, clanging pots and pans, and announcements over numerous speakers. But here in this little square space at the center of the second floor, the idea is to sip a tall, cold glass of coffee while having a good conversation with someone. It’s not at all engaging to talk in such an atmosphere but, hey, we paid for the table and chairs, so we might as well make use of their products and services.

I understand that coffee shops were originally places where people can sip cups of coffee while taking a break from the hustle and bustle of the cities. Malls though, ever the melting pot of modern life, have become the new destination for people who wanna experience that relaxingly good Western pasttime. Nevermind all that buzz, just try and have a soul-enriching experience while you’re here in this supposedly “peaceful” place.

‘Wag Mo Muna ‘Kong Burahin

‘Wag mo muna ‘kong burahin!
Naghahalungkat ka ba ng eraser?
Tigil.
Hinga ng malalim.
Buhos ng tubig
Sa baso kahit walang lamig.
Lunok.
Hep! Hep! Pero hindi kita tinuturuang lumunok.
Ang kailangan yata natin ay humigop
Ng sabaw ng tinola,
Murang-mura, parang ikaw at ako
Dati.

Hayan, tama na ang tula.
Limang beses ko itong sinimulan.
Yung mga nauna pa-Balagtas pa,
Wala namang kwenta.
Yung mga nauna pa-drama pa,
Nakakaantok naman.
Yung mga nauna palalim pa,
Eh simple lang naman
Ang dapat mong malaman
At nais kong maunawaan.

Ganito yun.
Minsan sumisipsip ako
Ng kape, kumukulong tubig, tatanga-tanga.
Natabig ko
Nang hindi sinasadya.
Natapon sa aking briefs.
Dali-dali akong pumunta sa lababo,
Nagbuhos
Hanggang nagkaro’n
Ng malamig na dagat
Sa semento.

Ganito yun.
Minsan may isang batang kalsada
Tinawag akong “kuba”
Hinampas ko sa ulo ng kartolina.

Ganito yun.
Minsan sinimulan ko ng umaga
Natapos ako ng gabi.

Ganito yun.

Hindi totoo ang lahat
Pero may nais akong sabihin.

Malabo ang bukas
Ngunit nais kong aninagin
Kasama ka sa mga lupaing
Mga paa lamang natin ang tatahak.

Kung pwede ko lang lagyan ng straw ang utak mo
Para tiyan ko na lang ang kikirot
Sa malapot na lason ng aking tinig.
Mahal ko, mahal ko,
Hindi totoo ang lahat
Pero may nais akong sabihin.

Kung pwede ko lang lagyan ng padding
Ang mga dingding
Upang wala nang kakalampag
Sa tuwing tayo’y magdadabog,
Walang labang magpapabihag
Sa mga hawlang
Tinago natin ang susi nito lang umaga.

Nito lang umaga, gumising ako, umaamuy-amoy
Parang isang asong nakasinghot ng adobo.
Nasa’n na yun?
Wala…
Wala rito…
Nasa ilalim yata ng unan…
Wala rin…
Nasa loob yata ng medyas ko…
Tingnan nga!
Wala rin.

Ay.

Nasa likod na pala ng pinto.
Wala nang ganang magpaalam.

(Ilang stanzas pa ‘to, matagal pa
Kasi naman ‘di ko pa masilayan
Ang susunod na parating na tren.
Baka naipit sa may Cubao
Kung sa’n mabantot ang hangin.)

Gaya nga ng sinasabi ko
At sinasabi mo,
Kulang tayo sa pagkain,
Wala akong lalamunin mamayang gabi.

Tapos sabi ko nga,
Sabi mo nga,
Kulang ako sa lambing,
Wala akong aakapin at walang maghihilik.

Ewan ko ba.
Ikaw lang naman ang tulang limang beses kong sisimulan,
Kahit ang mga nauna’y pa-Balagtas, pa-drama’t, palalim pa.
Ewan ko ba, mahal ko,
Simple lang naman
Ang dapat mong malaman
At kailangan ‘kong matutunan.

Ayoko na ng manghuhula,
Mababaho, malalagkit na mga baraha.
‘Di na ko aasa sa pantasya.
Susundan kita magkandarapa man ako’t
Tuksuhin ng “kuba”
Sa susunod na kalsada.

O… o…
Naghahalungkat ka nanaman ba ng mascara?
Tigil.
Hinga ng malalim.

Hinga
Ng malalim.

Baka mas tamang maghubad tayo,
Kita buto,
Tanggalin ang ating balat,
“Wag magbuklat ng anumang aklat,
‘Wag sirain ang lahat,
Tiisin muna ang alat,
At makinig sa’ting mga puso.

O!
Naman!
‘Wag muna!
Hinga ng malalim.
Buhos ng tubig
Sa baso kahit walang lamig.
Lunok.
Hintayin natin ang bukas, baka bwenas.
Dahil mahal ko,
Mahal ko,
Hindi ko kayang mawala ka,
Mangulila sa ‘di nasilayang eroplano.

Teka.
Bibili lamang ako ng gamot,
Magtitimpla muna ng milo,
Papagpagan muna ang mga unan,
Pilit ka munang hahagkan.
Mahal ko,
‘Wag mo muna ‘kong burahin.